Pod względem genetycznym mieszańce kukurydzy możemy podzielić na pojedyncze, trójliniowe i podwójne.
Wśród zarejestrowanych odmian kukurydzy dominują mieszańce pojedyncze i potrójne
Mieszańce pojedyncze, czyli dwuliniowe (SC), powstają w wyniku krzyżowania dwóch linii wsobnych, matecznej linii A i ojcowskiej linii A (AxB). Wykazują one największy efekt heterozji i największą zdolność plonotwórczą, cechują się mniejszą zmiennością genetyczną i są bardziej wyrównane pod względem morfologicznym. Wadą mieszańców pojedynczych jest trudna produkcja nasienna, a przez to wysoka cena nasion.
Mieszańce trójliniowe (TC) – pochodzą z krzyżowania formy matecznej AB z linią ojcowską C. Cechują się większą zmiennością genetyczną, ale lepiej dostosowują się do gorszych warunków glebowych. Odmiany te łączą w sobie pozytywne cechy odmian podwójnych z większą zdolnością plonowania i lepszym wyrównaniem.
Mieszańce podwójne, czteroloniowe (DC) – są efektem krzyżowania dwóch mieszańców pojedynczych (AB) x (CD). Są najmniej rozpowszechnionymi mieszańcami kukurydzy w uprawie. Dominowały one w początkowych latach hodowli mieszańcowej. Jednak ze względu na mniejszy efekt heterozji i niższy potencjał plonowania ich hodowla w ostatnich latach została ograniczona. Wybierając odmianę kukurydzy do siewu należy brać pod uwagę między innymi: kierunek użytkowania (na ziarno czy kiszonkę), odpowiednią do danego rejonu wczesność, cechy plonu mieszańców.